Diaspora Diary

Sunday, December 28, 2014

මම ද ඔබ ද ඔවුන් ද


මම තරම් ඔබද
ඔබ තරම් මම ද
දරාගෙන අපි අපේ මතවාද
ගල්වගේ ඉඳිමු

මට ඔබගේ ද
ඔබට මගේ ද
ඇති අයිතියේ කොටස
ඉවසන්න බැරි හැටි
හිත රිදෙයි
කෝපය ඇවිස්සී
යකා නටයි
ඒ අපිට
වේදනාවක් ඇති නිසයි

දයලෙක්තිකය ගැන
අපි අපිම කතා කෙරුවට
දයලෙක්තික අපට
ඉවසීමේ කාලයක් නැත
මම මිසක අනෙකා වැරදිය

කතුරකින් කපන
පීත්ත පටියක් වගේ
සබඳකම් කැපුවහම
වාවන්නෙ නැත
මගේ නම් හද
ඔබේ හද ද
එසේ යැයි හිතුවොත් වැරදිද

එහෙම වෙන කොට
හිත රිදෙන කොට
ආ මග නතර කොට
අපි අපේ වෙන වැඩ කරන කොට

හරිම හරි සතුටෙන්
ඔබෙත් මගෙත් ඔවුන්ගෙත්
හැමෝගෙම මිතුරෙක්
ඔබේ අත ගෙන සිප
තරාදියකට දමා ඔබ
කිරයි බරයි කියමින්

බැලුම් පුම්බා පාට පාටට
අහසට අරිමින්
ඔබත් මමත් ඔවුනුත් රවට්ටා
දෙකයි පණහේ වාසියට
ඕනැම අතකට හැරී
පස්ස පෙන්නයි
මට
ඔබට
ඔවුන්ට

මම ඔබ
අපි තනි මිනිසුන්ය
කම් නැත
අපට කළ කැත වැඩ

ඔවුන් යනු අප නොවන
උතුම් ලොව
මෙලොව තව නැති
හදන්නට වෙහෙසෙන
ඔවුන්ය
ඈත හිටින හඳ තරුවල ද
අම්මා මුත්තාගේ ද
ඇස්වල කෙස් ගස් දකින
ශත දෙකේ වාසියට
කැත වැඩ නොපෙනෙන
කැත වැඩ කිරන්නේ
මනින්නේ
වාසියේ තුලාවෙනි

එයයි පොලිටික්ස්
දහම කොමිනිස්
අන්ධ නොමිනිස්
පව් නැද්ද ජේමිස්

කට පුරා ලොකුවට
සහෝදරයා කියා
මිදි යුෂ වෛරයේ
බඳුනක හළා
ඔවුන්ගේ රශ්මිය ද
හීනියට ඔතා
යාළුවගේ සූත්තිය
යයි ඉහල දුම් වළලු තියා
තිරයට මුවා වී
අතීතය
ඔබේ ද මගේද
පවා දෙන හැටි
අපි බලමු
අපි අපේ දෑ අපි ලඟ තියාන

මම ද‍
ඔබද ඔවුන් ද
අපි නොවන
අපි නොදත්
පීඩිතයන් ගැන හරිම ආදරෙන් කල්පයක් කතාකරමු
මිත්‍රයින්ට ඔය වගේ
හැමදාම මම නම් රැවටෙමි
ඔබත් එහෙමැයි මට සිතේ

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්




Thursday, December 25, 2014

දකුණු අවකාශයේ අනාගතය ජවිපෙටත් හෙළ උරුමයටත්

ප්‍රතිගාමීත්වය ප්‍රගතිශීලිත්වය බවටත් ප්‍රගතිශීලිත්වය ප්‍රතිගාමීත්වය බවට පත්වීමටත් ගතවන කාලය ඉතාමත් කෙටි නිසා ලංකාවේ දේශපාලනය පිළිබඳව කරන විශ්ලේශනයන් අස්ථිකරණයට මත්තෙන් යල් පැනීමක් සිදුවන මොහොත  කැපී පෙනෙන්නකි. මේ නිසා සක්‍රීය දේශපාලන බලවේගවල චලනය හා උපාය උපක්‍රම හැඩ ගැසෙන ආකාරය අප හිතන හා යෝජනා වෙන ආකාරයට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් වන්නේ ලාංකීය ගතිකත්වය ලංකාවටම ආවේනික නිසාවෙනි. 
පවත්නා දේශපාලන සමාජ චලනයට අනුව හා එහි රඟ දැක්වෙන ජවනිකාවන්ට අනුව අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකය තේරුම් ගෙන ඇති මහ මොළ කරුවා වන්නේ චම්පික -රතන  හෙළ උරුමයයි. උපාය හා උපක්‍රම අතින් ද, නුවනක්කාරකම අතින් ද පරිණත බවක් පෙන්නුම් කරමින් ජාතිවාදී දේශපාලනය ජාතිකවාදී දේශපාලනයට විපරිවර්තනය කර ගනිමින් හීන් සීරුවේ සිය දිශාව දයලෙක්තිකව මෙහෙයවීමේ දේශපාලනික ඥාණය පෙන්නුම් කිරීම මෙම ජනාධිපතිවරණ ක්‍රියාවලියේ කැපී පෙනෙන ලක්ෂණයක් වන අතර  ඔවුන්ව ඔවුන්ටම සාපේක්ෂක අර්ථයෙන් සැසඳීමේ දී ප්‍රතිගාමිත්වයේ සිට ප්‍රගතිශීලී හැඩයකට වෙස්මාරු කිරීමක් ලෙස සඳහන් කළොත් නිවැරදිය. අනාගතයේ දී ලංකාවට නායකත්වය දිය හැකි ජාතිකවාදී නායකයා චම්පික වීමට ජන මනස පරිවර්තනය වීම සාධාරණය වීමට ඇති එකම වැදගත් කාරණය වන්නේ මහින්ද රාජ පක්ෂ පරාජය කිරීමේ වැදගත්කම තේරුම් ගනිමින් අධිනිෂ්චිත මොහොතේ නාඩිය චම්පික- රතන හඳුනා ගැනීමින් අල්ලා ගැනීමය.
මෙම මැතිවරණ සටනින් මහින්ද නැවත ජයගත්ත ද චම්පිකගේ දේශපාලනය ඉදිරියට පවතින්නට ඉඩකඩ ඇති අතර ජාතිවාදයෙන් ඔබ්බට ගොසින් ජාතිකවාදයට විතැන්ව දෙමළ ජනයාගේ ගැටලුව දෙස පැවැති ස්ථාවරයට වෙනස් නම්‍යශීලී ප්‍රතිපත්තියක් ගෙන ගිය හොත්, අනාගත දේශපාලන සිතියම සිනාරියෝ ගත වීමට නියමිතව ඇත්තේ චම්පික වටාය. ඔහු මෑත පරපුරේ තරුණ දේශපාලනඥයයෙකු ලෙස අන් හැමටම වඩා පරිණත හා විචක්ෂණබවත් පෙන්නුම් කරමින් ලංකා සමාජය තේරුම් ගෙන ඇති චරිතයකි. එය එසේ වීමේ දී, එවැනිම අරමුණක දිශාගත වන  ජවිපෙට,  ඇති ප්‍රබල ප්‍රතිවිරෝදී සටන ඇත්තේ රනිල් හෝ මහින්ද නොව මෛත්‍රී සංධානය අතරෙන් ඇතිවන මෙම බලවේගයන් සමඟය‍. අනෙක් අය ගැන ද කිව යුත්තේ එයමය.
අනෙක් අතට දමිල ජනයාගේ ගැටළුව අරභයා චම්පිකලාගේ ආස්ථානය අනෙක් වාමාංශික පක්ෂ වන ජවිපය හෝ පෙසපෙන් වෙනස් වන තැන එතරම්ම පැහැදිලි නැති නිසා ලංකා දේශපාලනය තවමත් කැරකෙන්නේ ජාතිවාදය හා ජාතිකවාදය අතරය. ජාතිවාදය හා ජාතිකවාදය අතර ඇති වෙනස ඉතා සියුම් වුවත් අවසානයේ දී ජාතිකවාදයද ජාතිවාදය වන්නේය. මේ බව ඉතා මැනවින් පැහැදිලි කරන කුඩා පොතක් වන ජාතිභේදවාදය හා ඉන්දීය ඉතිහාසය ලිවීම තුල රොමිලා තපාර්, හර්බන්ස් මුඛියා හා බිපාන් චන්ද්‍රා යන ඉතිහාඥයින් තිදෙනා පැහැදිලි කරති. මේ නිසා කුමන මාක්ස්වාදී න්‍යායන්ගෙන් හා ලිබරල් ධනවාදී විවේචනයන්ගෙන් රොටිය පුච්චන්නට හැදුවත්, ජාතිකවාදය මුසු වූ පිටි ගුලිය එකක්මය. ඒ අනුව ගත්විට දේශපාලනයේ ඉදිරිගාමී පියවර තබා ඇති තුන්වැනි බලවේගයේ ප්‍රමුකයා වන්නේ ජාතික හෙළ උරුමයයි එය මීට පෙර පෙන්නුම් කළ ද රාජපක්ෂ පවුල් පාලනය තුල දිය වෙමින් යන්නට නියමිත මොහොතේ දී ඔවුන් එය හඳුනා ගත්තකි. මහින්දගෙන් වෙන් වී විපක්ෂය හා  සන්ධානගත වීම හා එහි බල ව්‍යුහයන්ට එකතුවීම පිළිබඳ ජවිපෙට තරම් සදාචාරාත්මක හේතු නොමැති නිසා දේශපාලනික චලනයන්වලදී නිදහස්ව තීන්දු තීරණ ගැනීමට හැකියාව ඇතිකම ඔවුන්ට ඇති එක වාසියකි. ඔවුන්ට ගැටලුවක් නැති තැන ගැටලුව ඇතිවිය හැක්කේ ඔවුන්ට ගැටලුවක් සේ හැඟෙන්නට ගන්නවුන්ටය. එම තත්ත්වය මෙම පොදු අපේක්ෂක සංධානයේ යම් කොටස්වලට දැනුනේ වුව ද, සරළව තේරුම් ගන්නට ඇත්තේ මෛත්‍රී සංධානය යනු ඌරාගේ මාළු ඌරගේ ඇඟේ තියා කැපීම වැනි දේශපාලනික උපක්‍රමයකි. එසේ නැතිව මෙකී පොදු සංධානය විෂ්ලේෂණය කිරීමට විශේෂ රසායනාගාර අවශ්‍ය නැත. ශුද්ධවන්තයින් කවුරුදැයි හාරා ඇවිස්සිය යුතු නැත. ප්‍රතිපත්තිද පිළිබඳ විශ්වාසය තැබිය යුතු ද නැත. එය වෛශ්‍යාවන්ගෙන් පතිවත බලාපොරොත්තුවන්නාක් වැන්නකි.නමුත් ඉතා වැදගත්ම පියවර මහින්ද පරාජය කිරීමය.
පොදු විපක්ෂයේ සෙසු පාර්ශව වලට ශක්තිමත් දෘෂ්ටිවාදයක් නොමැති නිසා මෙම කුඩා කෙටි කාලය තුල දී පවා ඔවුන් සිය හැකියාව ප්‍රකට කරමින් කියන්නේ එයමය. එහෙත් ඔවුන්ව පරාජය කිරීමට මහින්දව දිනවීම හෝ ඊට වක්‍රව සහාය දීම දේශපාලනිකව අවස්ථාවාදී ප්‍රතිගාමිත්වයකි. ඒ වෙනුවට කළ හැකි වන්නේ විවෘතව ඇති අවකාශයට ඇතුලු වීමය.
ජවිපේ-
මෙවර ජනාධිපතිවරණයේ දී ජවිපය  විසින් පියවරක් ඉදිරියට ගෙන ඇතැත් තමන්ටම පරාවළල්ලක් වූ අතීත අගතීන්ගෙන් කම්පනයට පත්කොට විචිකිච්ඡාවකට පත්ව ඇත. ඒ අනුව ජවිපේ මෙම මැතිවරණයේ දී මහින්ද ට විරුද්ධව ප්‍රබල සටනක කියැලුණ ද ඔවුන් දේශපාලන පක්ෂයකට වඩා සිවිල් සංවිධානයක් ලෙස ක්‍රියා කිරීම පෙන්නුම් කරයි.
ඒ අනුව ජවිපෙ දේශපාලනික පක්ෂයක් ලෙස සිටිනුයේ හෙළ උරුමයට පිටු පසිනි. එය එසේ වන්නේ අධිනිෂ්චිත මොහොතේ අන්තර්ගත කොටස් කාරයෙක් නොවී, නැවතවරක් අනුන්ගේ ගිණුමකට මුදල් දැමීම සිදුකරමින් සිටිනු විනා තමන්ට සෘජු තීරණයකට පැමිණීමට නොහැකි දෘෂ්ටිවාදය විසින් හිරකිරීමය. මෙය මාක්ස්වාදී සාහ්ත්‍යෙය් ෆොයබා තීසිසය සිහි කරමින් කරන කොළොප්පමක් ද විය හැකිය. එහෙත් වරක් දෙවරක් නොව වාර ගණනක් සිදු කර ඇති නිසා මෙම අවස්ථාවේ පිටත සිටීම කිහිප ආකාරයකින්ම ජවිපේට දේශපාලනිකව අවාසි ගෙන දිය හැකි අතර එය ඛේචවාචකයක් මෙන්ම විගඩමක් ද වන්නේය. මන්ද ඔවුන් බලාපොරොත්තුවන හැරවුම කිරීමට අවශ්‍ය විස්වාසය පිටත සිට නොලැබීමය. මේ නිසා ඔවුන් අවසාන මොහොතේ හෝ  කළ යුතු හා ගත යුතු තීන්දුව වන්නේ ඇතුලට ගොස් “ඇත- නැත,, කොටස් කරුවෙකු වීමෙන් සිය දේශපාලන ඉදිරියට මුහුණ දීම මිසක සමාජ අධිනිෂ්චිතයේ අනු පූරක කුලකයක් නොවීමය. අනෙක් අතට දූෂණයෙන් තොර යහපාලනය සම්බන්ධයෙන් ඉතා අවංකබවක් පෙන්නුම් කරන ජවිපයට ලැබෙන වලංගුභාවය හෙළ උරුමයට වඩා එහාට ගෙන යා හැකි වන්නේ ඔවුන්ගේ බිම් මට්ටමේ දේශපාලනය තවමත් ශක්තිමක් නිසාය. කම්කරුවන් හා වැඩකරන ජනතාවට අවශ්‍ය කරන ප්‍රතිසංස්කරණීය අයිතිවාසිකම් සඳහා ඇතුල සිට බලපෑමි කරමින් ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් හා නිදහස සඳහා සටන් කළ හැකි වනු ඇත. 
දැනටමත් සිය පාක්ෂික ඡන්ද දායකයා ඔවුන්ගේ ව්‍යංගාර්ථවත් කාව්‍ය වටහා ගෙන ඇති අතර ඔවුන් රාජපක්ෂට විරුද්ධව ඡන්දය භාවිතා කරන අතර එම ඡන්දය භාවිතවීම කිසිදු ලෙසකින් හෝ වමේ පොදු අපේක්ෂකයාට නොලැබෙනු ඇත. එසේම අරමුණ වන්නේ මහින්ද පරාජය කිරීම නම් එය එයට ප්‍රමාණාත්මක ඡන්ද ලැබීමට හැකියාවක් ඇත්තේ ඇතුලට යෑමෙන්ය. එය වනාහී සිය පාක්ෂික ඡන්ද නොව පාවෙන නැතිනම් අලුත් ඡන්දය. ඒ වගේම ජවිපේ අවසානයේ හෝ පොදු විපක්ෂයට ඇතුල් වීම සංකේතීයව මෙන්ම භාවිතාවෙන් ද ඉතා වැදගත් වන්නේ ඔවුන් බිම් මට්ටමේ ප්‍රචාරණයේ යෙදෙන ප්‍රධාන කණ්ඩියමක් නිසාය. මෛත්‍රී පෙරමුණ එය තේරුම් නොගත්තේ උවද ජවිපේ තේරුම් ගනිමින් ඇතුලට පැමිණ සිවිල් සමාජ කාර්යය කරන්නට හැකි නම්, පක්ෂයක් ලෙස අනාගතයේ සවිමත් වීමට හැකිවනු ඇත.
 එබැවින් මහින්ද පාරාජය කිරීමේ එක් ප්‍රබලයෙකු ලෙස පිටත සිටින ජවිපය ඇතුලට පැමිණීම මෙම අවස්ථාවේ දී අතීතයේ කළ දේට වඩා මුළුමනින්ම වෙනස් වන්නකි. සදාචාරාත්මකවද, තමන්ගේ දෑතේ ශක්තියෙන් බලය ලබාදුන් එම ඒකාධිපතියා තමන් විසින්ම පාරජය කර දී සමාජය නිදහස් කිරීම පැරණි පාපයෙන් ද ගැලවීමට හැකි වනු ඇත. දෙවැන්න මෛත්‍රී සංධානය පටන් ගත් ආකාරයේ අවංකකමක් පෙන්නුම් නොකරන බැවින්, ඒ සඳහා  බලපෑම් කිරීමට හා ජාතිකවාදී දේශපාලනයේ අවකාශය ප්‍රයෝජනයට ගත හැකි වන්නේ ඇතුලත සිටීමෙන් පමණි. තුන්වැන්න, එලියේ සිටීමෙන් යම් හෙයකින් රාජපක්ෂ නැවත බලයට පැමිණිය හොත් සිදුවන්නේ කුමක්දැයි ඇස්තමේන්තු කරගත යුතුය. හුස්ම ගැනීමට පවා ඉඩක් නොදෙන්නට මහජන මතය තමාට දී ඇති බව දැනටද සිතා සිටින රාජපක්ෂ පවුල ජවිපයට තනිව දේශපාලනය කිරීමට ඉඩක් නොතබනු ඇත. එවිට අනාගතයේදී නැවත එකතු වන්නට වන්නේ අද සිටින විපක්ෂය සමගමය. එම ඡන්ද දායකයා සමඟය. බොහෝවිට ඊටත් අඩු පිරිසක් සමගය. එසේම ජවිපේ ආස්ථානය ඔවුන්ගේ සම්මුතීන්ට අනුව හා බහුතර තීරණයක් වන්නේ නම් එය සාධාරණය වන්නේ කෙසේදැයි කල්පනා කළ යුතුය. ඒ අනුව මෙලෙස උපකල්පනය කළ හැකිය.
සන්ධාන ගත නොවී තනි පක්ෂයක් ලෙස දේශපාලන බලය ලබා ගැනීම.
මැතිවරණ දේශපාලන ක්‍රමයේ විකාශය දෙස බැලීමේ දී නිදහසින් පසුව කාලයේ දේශපාලන පක්ෂ හා බලය ලබා ගැනීම දෙස බැලූ විට කැපීපෙනන ලකුණක් වන්නේ බහු පක්ෂ ක්‍රමයකට ලංකා දේශපාලනය ගමන් කිරීමය. කිසිදු පක්ෂයකට තනිව බහුතර ඡන්ද ලබා ගැනීමට නොහැකි සංයුතියකින් යුක්තවීම මගින් ලංකා දේශපාලනයට හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට බොහෝ අවස්ථාවන් විවර කරනු ඇත්තේ විවිධත්වය තුල සම්මුතිය යන මූලධර්මය භාවිතයට ගතහැකි ප්‍රතිපත්ති තුලින් ක්‍රියා කිරීමටය. මෙයින් එපිටට ගොසින් තනි පක්ෂයක් ලෙස ලංකා දේශපාලන බලය ලාබා ගන්නේ නම් එය කළ යුතු වන්නේ මැතිවරණ ක්‍රමයෙන් පිටතදීය. මහජන අරගලයකට නායකත්වය දීමෙන්ය. න්‍යායත්මකව එසේ කල්පනා කිරීම හා එසේ කිරීමට සූත්‍රගත කිරීමට සැලසුම් තිබෙන්නේ නමුත්, එයට පවා නායකත්වය දිය හැකි වන්නේ ජනතාව තුල විශ්වාසය දිනා ගැනීමට හැකිනම් පමණය. එසේම දේශපාලන විද්‍යාව ආර්ථික විද්‍යාවක් නම් පමණය. මන්ද ආර්ථික විද්‍යාවේදී සෙසු සාධක විචල්‍ය ලෙස සලකා අදාල සාධකය ගැන පමණක් ගණන් හැදීමය. එය මහින්ද රාජපක්ෂ පිළිබඳව 2005 දී ජවිපය හා එල්ටීටීය ගණන් හැදීම වැනිය. 2015 දී තවත් සමහරු ගණන් හැදීම වැනිය.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්- Udaya R. Tennakoon


Wednesday, December 17, 2014

අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයේ වාමාංශික අවිනිෂ්චිතය

 පාර- පශ්චාත් යටත් විජිත ලංකාවේ ඉපදුන පුරවැසියෙක් වශයෙන් මම ඡන්දය භාවිත කර ඇත්තේ එක් වරක් පමණි. ඒ ප්‍රේමදාස යුගයේ මර්ධනකාරී භීෂණයෙන් පසුව රටේ ඇති විය යුතු යැයි විශ්වාස කළ නිදහස හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිණිසය. විශාල මර්ධනයකින් පසුව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නැවත මරණයෙන් නැගිට දේශපාලනයේ නෛතිකභාවය ලබා ගැනීම පිණිස 1994 ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වුණ අවස්ථාවය. නිහාල් ගලප්පත්ති ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා ලෙස මල් බඳුන ලංඡනයෙන් තරඟ කිරීමට ඉදිරිපත් වී පසුව ජාතිය ගලවා ගැනීමේ පෙරමුණේ සහාය ද පොදු පෙරමුණු අපේක්ෂ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරණායක කුමාරණතුංගට ලාබා දීමට තීන්දු වූ අවස්ථාවය. එම තීරණය එදා පැවැති දේශපාලන තත්ත්වයට හා නිදහසේ අවශ්‍යතාවයට අනුව වැරදි තීන්දුවක් ලෙස නොසැලකූ ජනයා පොදු පෙරමුණට ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්නට වූයේ එදා පැවැති දේශපාලනික තත්ත්වයෙන් ගැලවීමයට.   
ඉන් පසුව මගේ ඡන්දය කිසිවකුටත් නොලැබුනු අතර ලංකාවේ පවතින නියෝජන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව පැවැතියේ ද පවතින්නේ ද අවිශ්වාසයකි. මේ නිසා මෙරටේ දේශපාලන ක්‍රමය නව මාවතකට පැමිණිය යුතුය, නිර්මාණය කළ යුතුය යන විශ්වාසය එදත් අදත් එලෙසම පවතී.මහින්ද රාජපක්ෂගේ පළමු ජනාධිපතිවරණය වූ 2005 මැතිවරණයට පළ කළ විරෝධයේ සංකේතයක් ලෙස එදා අප විසින් හැකි ආකාරයට කොළඹ නගරයේ පෝසටර් ඇලවූයේ  කිසිවකුටත් ඡන්දය නොදෙන ලෙසයි. මෙම තිරණය එකල පැවැති වාතාවරණය හා දේශපාලන ආස්ථානයන් සසඳමින් යම් අයෙකුට කීමට හැකි වන්නේ  එම තීරණය එල්ටීටී අවශ්‍යතාවක් ඉටුකළා යන්න ය. මන්ද එම මැතිවරණයේ දී එල්ටීටීයේ ආස්ථානය වූයේ ද එයමය. අනෙක් අතට එය ස්වයං වින්දනයකි. ඉන් අනතුරුව මහින්ද- ෆොන්සේකා ජනාධිපතිවරණයේ දී ද මේ කිසිවකුට කිසිම සහයෝගයක් කිසිම ලෙසකින් ලාබා දීමට වචනයක් හෝ නොයොද වන්නට වගබලා ගන්නට වූයෙමි. නමුත් අවිඥාණිකව මහින්ද පරාජය වන්නේ නම් හොඳය යන ප්‍රාර්ථනාව පැවැතිණි. එහෙත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෙම අවස්ථා දෙකේ දීම පෙනී සිටියේ ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවයේ ය. එනම් මහින්ද බලයට ගෙන ඒමට ප්‍රබල ලෙස දායකවීම හා සරත් ෆොන්සේකාව පොදු අපේක්ෂකයා කරමින් මහින්දට විරුද්ධව සටනේ ප්‍රධාන කසකාරයෙකු වීමය.  
දැන් නැවතත් ජනාධිපතිවරණයක් ඇත. ඡන්දය භාවිත නොකළ ද, ගත යුතු තීරණය කුමක් දැයි යන තීරණයට ඉහත අනුගමනය කළ ක්‍රියාමාර්ග මෙහිදී නිවැරදි ද යන්න සිතන්නට සිදුව ඇත. එනම් ඡන්දය වර්ජනය කිරීම හෝ මහින්දගේ ප්‍රධාන ප්‍රතිවාදියා වන මෛත්‍රීපාලට සහයෝගය නොදීම කළ යුතුද යන්න ය. වාමාංශික දේශපාලනය හා ඒ මතවාදයේ මූලධාර්මික අර්ථයෙන් කල්පනා කරන්නේ නම්  පොදු අපේක්ෂක ජනාධිපති බලවේගය ද ඊට පිළිතුරක් නැත යන නිගමනයට බැසිය හැකිය. එයට සාධාරණ තර්කයන් ලෙස පෙනෙන්නට ඇත්තේ පොදු විපක්ෂය නියෝජනය කරන පාර්ශව සංයුතිය ශුද්ධ සංයුතියක් නොවන නිසාය. එසේම වම නියෝජනය කරන වමේ කණ්ඩායම්වලින් ද මෙම ඒකාධිපති රාජ්‍යය පරාජය කිරීමට  පිළිතුරක් නැත. එහෙත් දේශපාලනික වෙනසක් ඉතා බරපතල ලෙස අවශ්‍ය මොහොතක කළ යුත්තේ කුමක්ද හා කළ යුතු වන්නේ කුමක් ද යන්න උභතෝකෝටිකයක් වුවද ඒ සඳහා තුන්වැනි පිළිතුරක් විකල්ප පාර්ශවයෙන් තිබිය යුතුය යන අදහස පැන නගී. අනෙක් අතට පක්ෂ දේශපාලනයෙන් තොරව සිවිල් සමාජ අර්ථයෙන් ගත් විට විකල්ප අවකාශයක් මහින්ද පරාජය කිරීම තුල ඇත.
ගලේ කෙටූ සෙල් ලිපි පරිදි වාමාංශික අනන්‍යතාව හා ඒ තුලින් සහතික වන පැවැත්ම මත පදනම් ලෝක දැක්මට අනුව ගත හැකි තීරණයන් වන්නේ වමේ පොදු අපේක්ෂකයාට හෝ අනෙක් වාමාංශික අපේක්ෂකයන්ට සහයෝගය දීමය. නැතිනම්   නිහඬ පිළිවෙතත් අනුගමනය කිරීමය. නමුත්  දේශපාලනයේ දයලෙක්තිකය  අධිනිෂ්චිත වන්නේ පැරණි ආකාරයට නොවන නිසා,  මෙම අධිනිෂ්චිතයෙන් ගැලවිය නොහැකිය. මේ අනුව වාමාංශික අර්ථයෙන් වමේ නියෝජිතයෙකුට සහාය පල කිරීම හෝ නිහඬව සිටීම මගින් අනාගතයේ දී ශුද්ධවන්තයෙකු විය හැකිය. එහෙත් සමාජය වෙනස් වීමේ සමභාවිතාව අවමය. එය පුද්ගලවාදී හා අනන්‍යතා දේශපාලනයෙන් තම තමන්ට සාධාරණීයකරණය කර ගතහැකි වුවත් අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයට අනුව නිවැරදි ද නැතිනම් තිබෙන නිර්මාණාත්මක විකල්ය කුමක් දැයි කල්පනා කළ යුතුය.
නිර්මාණාත්මක විකල්ය යනු කුමක් ද
නිර්මාණාත්මක විකල්පය යන්න  “ ඇත- නැත ප්‍රවාදයෙන් හා ප්‍රතිවාදයෙන් බිහිවන පිළිතුර වන සහවාදයයි. මෙම ප්‍රවාදය සූත්‍රගත කරන්නේ නම් පහත ආකාරයට ද පැවැසිය හැකිය.
ඇත + නැත =  නැත
ගණිතයට අනුව (+ ) + (-) = -  (ධන + රින = රින)
නිර්මාණාත්මක විකල්පයට අනුව, ඇත + නැත = ඇත (අවකාශය)
මෙය වනාහී අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයයි. පැවතුණු යුද්ධයත්, යුද්ධයෙන් පසුව පවතින දේශපාලනය හා එහි සංස්කෘතියත් විසින් ලාංකාවේ දේශපාලනය කරන අයටත්, හිතන අයටත් උනන්දුවන අයටත් ඡන්ද දායකයාටත් අභාග්‍ය සම්පන්න කාලයක් උදාකර දී ඇති යුගය වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන කාලයයි. මෙම කාලය වනාහී ප්‍රතිවිරෝධතා නන්නත්තාර කරන කාලයයි. එනම් නන්නත්තාර දයලෙක්තිකයයි. නන්නත්තාර දයලෙක්තිකය භෞතික දයලෙක්තිකයක් කර ගැනීමේ අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකය බිහි වී ඇත්තේ ද මහින්ද පරාජය කිරීමේ දිශාව වෙතට මිස වෙනත් අපේක්ෂාවන් දෙසට නොවන බව මගේ වැටහීමයි. රාජපක්ෂව පරාජය කරමින් නිර්මාණාත්මක විකල්පය ගොඩනැගීමේ අවකාශය ඇත්තේ පවුල්වාදී මකරාගෙන් ගැලවීමෙන් පසුවය. උනුත් එකයි මුනුත් එකයි යන වැකිය වියුක්ත සංකල්පයක් වන අතර ලංකාවේ දේශපාලන යථාර්ථය සංයුක්ත කාරණාවක්ය. විනාශකාරී යුද්ධයකින් පසුව සාමය, නිදහස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා සමෘධිය ඇතැයි පවසමින් ගෙන යන සෘජු වක්‍ර හා ව්‍යුහාත්මක මර්ධනය විසින්  සමාජය තුල ඉදිරිගාමී ප්‍රතිවිරෝදතාවන් හා වෙනස්කම් ඇතිවන්නට ඉඩ සැලසෙන්නේ නැති බවට ඇති නිදසුන් ඕන තරම්ය. කම්කරු අරගලවලදී රොෂේන් චානක ඝාතනය, ධීවර අරගයේ දී, ඇන්තනී ඝාතනය, ජල ප්‍රශ්නයේ දී රතුපස්වල ඝාතනය මෙන්ම සිරකරුවන්ගේ ප්‍රශ්නයකදී වැලිකඩ සිදුකළ ඝාතනද ශිෂ්‍ය අරගල ම්ලේච්ඡ ලෙස මර්ධනය කිරීම ඇතුලු සටන්කමී අරගල සඳහා කරනු ලබන මර්ධනයෙන් කියා සිටින්නේ සමාජ දයලෙක්තිකයකට ඉඩක් නැති බවය. එම චප්ප කිරීම් තුලින් කරනු ලබන්නේ මුලුමනින් හිඬකරවීමය. ජන අරගල මර්ධනය පමණක් නොව මිනිස් සමාජයක් ලෙස ශිෂ්ටසම්පන්නව ජීවත් වීමේ ජීවන විලාසිතාවන් වකුටු කර දමමින් ඔවුන්ගේ ක්‍රමයට සමාජයේ හර පද්ධතීන් විපරිවර්තනය කිරීම රාජපක්ෂ පාලනයේ ඇති භයානකම කාලකණ්කිභාවය නිසා රාජක්ෂ නැවතත් බලයට පැමිණීමේන් පසුව ලංකාවේ අරගලය කළ හැකි යැයි සිතන්නේ නම් එය ද මහා වැරදීමකි. ඔහුගේ තුන්වැනි වර පැමීණීම යනු වෙනත් මතයකට ඉඩ නොතැබීමය. යහපාලනය කරවනු ලබන්නෙ ගෝඨාභය මෑතක දී කී ආකරයට හමුදාව පොලීසිය විසිනි. එය අවබෝධ වන විට තවත් වසර ගණනක් මහලු වී දේශපාලනය ද මහළු වනු ඇත.
අනෙක් අතට විෂය මූලික හා මනෝ මූලික තත්ත්වයන්ට අනුව බල දේශපාලනයට හා ජනතා අභිලාෂයන්ට අනුව බැටිස්ටාව පරාජය කොට කියුබාවේ විප්ලවය කළ කස්ත්‍රෝ කෙනෙකුවත්, සාර් ආණ්ඩුවට එරෙහිව රුසියානු විප්ලවයට නායකත්වය දුන් ලෙනින් කෙනෙක් වත් ලංකාවේ නැත. එවැනි ජන පෙළගැස්මක්වත් නැත. එයට සරිලණ අනාගත හැඩයක සංඥාවන් ද ඇති වේ යැයි බලා පොරොත්තු විය හැකි පරිදි වමේ දේශපාලනය සිය නැඹුරුව පෙන්නුම් කරන්නේ ද නැත. එහෙත් බැටිස්ටා මාදිලියේ වියරු පාලකයෙක් ඇත. ඔහු කඳ පණුවෙක් මෙන් රට කමින් වැඩෙන්නේය. නමුදු ඔහුගේ බලයට අභියෝග කළ හැකි වාමාංශික බලවේග ද නැත. ඔහුගේ බලය වෙනස් කිරීමේ නව විකල්ප ක්‍රමයන් හා ජනතාවගේ එවැනි අභිලාෂයන් දැකිය නොහැකිය. එහෙත් ඉතා කෙටි කලක් තුල බලවේගයක් ලෙස පැමිණි පොදු අපේක්ෂක වැඩපිළිවෙල විසින් නම් කළ ජනාධිපති අපේක්ෂක මෛත්‍රීපාල සිරිසෙන හා පොදු විපක්ෂයේ වැඩපිළිවෙලට ජනතාවගේ ආකර්ෂණයක් ඇති වී ඇත. ඡන්ද බලය මත පිහිටමින් ඒකාධිපති පාලනයට අභියෝග කළ හැකි ජන පෙළ ගැස්මක් ගොඩ නගමින් ගොඩ නැගී ඇති විපක්ෂ සංවිධානය විසින් දේශපාලනික ස්වසනය සඳහා අවස්ථාවක් ලබා දී ඇත. ගොඩ නැගෙන සංධානය ශුද්ධ සංධානයක් ද නොවුවත් එය පැරණි මාදිලිය නොවන්නේය. එය පසුගිය මැතිවරණයෙන් ෆොන්සේකා ජනාධිපති වීමට තිබුණු අවකාශය වැනි තත්ත්වයක් ද නොවන්නේය. එසේම එය ආඬි හත්දෙනාගේ කැඳ හැලියක් ද නොවන්නේ මෙම අවකාශය දේශපාලනය පිරි පහදු කර ගැනීමට ප්‍රතිසංස්කරණීය අවකාශයක් ඇති බැවිනි.
ප්‍රතිසංස්කරණය
මාක්ස්වාදී දේශපාලනයට අනුව ප්‍රතිසංස්කරණය යන්න ක්‍රමය (ධනේෂවර) පවත්වා ගැනීමට උදව් කරන්නකි. එය විප්ලවීය දේශපාලනයට පටහැනිය. එහි ඇති සත්‍යතාව වලංගු වන්නේ පවත්නා දේශපාලන අවකාශයේ ස්වභාවය අනුව මිස, සදා නිමකළ න්‍යායක් ලෙස නොවන බවට නිදර්ශන වාමාංශික ඉතිහාසයන් තුලින් ද ප්‍රකට කරති. අනෙක් අතට සමාජ පරිණාමය හා සමාජ දයලෙක්තිකය ගමන් ගන්නා අකාරය වටහා ගත යුතු ඓතිහාසික මං සළකුණු ලංකා ඉතිහාසයේ යම් යම් පරිඡ්චේද තුලින් ද පෙන්නුම් කරනු ලබයි. එය සංයුක්ත ලෙස වටහා ගැනීමට ලංකාවේ වාරි ශිෂ්ටාචාරය වෙතට හැරුණු විට පෙන්නුම් කරන ප්‍රධාන භෞතික සාධකය වන්නේ වාරි කර්මාන්තය නිර්මාණය කළ රජවරුන්, රාජ්‍ය පාලනයන්, හා එම කර්මාන්තය ප්‍රතිසංස්කරණය කළ රජවරුන්ය. සෑම පාලකයෙකුට, සෑම පාලන කාලයකටම වැව් බැඳි රජුන් වීමට නො හැකි වූ අතර සමහරුන් වැව් ප්‍රතිසංස්කරණය කළ වුන්ය. එය ඔවුන් සඳහා ඉතිහාසය විසින් ලාබාදුන් යථාරථය මිසක බලෙන් සිදු කළ හැකි කාර්යයක් නොවීය. එසේම රාජධානි රජරටින් පොළොන්නරුවටත් ඉන් අනතුරුව නිරිත දිගටත් විතැන් වූයේ ද බලහත්කාරය විසින් නොව ඇති කළ සමාජ දේශපාලන හේතු නිසාය. මෙම චක්‍රය ඊනියා නිදහසින් පසු ලංකාවේ දේශපාලන ඉතිහාසය හා සංසඳනයේ දී ද පෙන්නුම් කරන්නේ එවැන්නකි. ලෝක ඉතිහාසයට ගිය ද හැම කාලයක්ම එකම ඉතිහාසයක් නොතිබිණි. අඳුරු යුග පැවැතියේ ප්‍රතිසංස්කරණයන් මුල්කර ගනිමින්ය. ගැබ් ගැනීමක් නැතිව විලි රුදාවෙන් කෑ ගැසූ පමණින් දරු ප්‍රසූතියක් වන්නේ ද නැත. ගැබ් ගත්ත ද අඩු කාලයෙන් ප්‍රසූත වන්නේ ද නැත. සමාජවාදී අර්ථයෙන් ලංකාව තුල ද ඉන් පිටතද සමාජ දීශාව ඒ වෙතට හැරී නැති බව පිළිගත යුතු යථාර්ථයක් වන්නේ සේම සමාජයට යුක්තිය සාධාරණත්වය හා සමානත්වය සාපේක්ෂකව දියුණු ධනේෂ්වර පාලන ක්‍රමයන්ගෙන් ලැබුණ ද ගෝත්‍රික ම්ලේච්ඡයන්ගේ කිසිසේත් නොලැබෙන බව ඊටත් වඩා යථාර්ථයකි. එහෙත් එවැනි  ශුද්ධ වූ මගකට අවතීර්ණය වීමේ සිහින සඳහා ද මෙම ධනේෂවර නිදහස හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කුසගින්න මෙන්ම වැදගත්ය. එනිසා මහින්ද පරාජය කිරීම යනු එක් අතකින් නිදහස සඳහා අරගලයක් වන අතර අනෙක් අතට ශිෂ්ටත්වය සඳහා ද වන අරගලයකි.මේ නිසා අද ඇති වී ඇති චලනය යනු බලහත්කාරයක් නොව බලහත්කාරී බල උන්මාදයකට එරෙහිව පැන නැගී ඇති සමාජ දේශපාලනික උවමනාවකි.
මෙවැනි තත්වයක් යටතේ වුව ද වාමාංශික දේශපාලනයට ඉන් ඉවත්ව දේශපාලනය කළ හැකිය. ඒ සඳහා ප්‍රජාතන්ත්‍රීය අයිතිය ද ඇත. එහෙත් මෙම ප්‍රධාන දහරාවෙන් ඉවත්ව කරන දේශපාලනයේ අභිමතාර්ථය කුමක් ද යන ගැටලුවට ඇති පිළිතුරු කුමක් දැයි අවබෝධ කර ගත යුතුය. මගේ වැටහීමට අනුව නම්, එහි ප්‍රධාන අභිප්‍රාය වන්නේ අනාගතය පිළිබඳව ඇති උපන්‍යාසයයි.
එනම් “අනාගතයේ දී අපි බලයට පැමිණීමට නම් ක්‍රියා කළ යුත්තේ මෙලෙස ය,, යන්නය.
වමේ ආස්ථානයෙන් මාක්ස්වාදයට අනුව එය නිවැරදි ද. පක්ෂයක ප්‍රතිපත්ති හා බහුතර තීරණයන්ට අනුව එය නිවැරදිද යන්න තර්ක හා න්‍යායට වඩා භාවිතාව වෙත හැරී බැලිය යුතුය. අනෙක් අතට දේශපාලනය යනු ජනයාගෙන් වියුක්ත ක්‍රියාවලියක් නොවන බැවින් වම හමුවේ ඇති අභියෝගය වන්නේ පාට පක්ෂවලට බෙදී ඇති ජනයාගේ සහාය දිනා ගැනීමය. එය වියුක්තව සිටීමෙන් නොලැබෙන අතරම පාලකයන් බෙදා දක්වන ආකාරයට ජනතාවද එයට ගාල් කිරීමෙන් ජය ගත නොහැකිය. කෝටි දෙකක පමණ ජනගහනයෙන් සියයට අසූවක අනූවක පීඩිත ජනයාගේ පාලනයක් සඳහා වෙහෙසෙන්නට මෙම ජනයා දිනාගත හැකි වන්නේ කෙසේ ද, මතවාදය හා දැනුම තුලින් ජන විඥ්ඥාණය වෙනස් කිරීම අරමුණු කරගන්නේ නම්, මෙවර මැතිවරණයට වෙන්ව තරඟ වැදීමෙන් එය කළ හැකි වේද නැතිනම් එක්ව තරඟ කිරීමෙන් සිය අනන්‍යතාව මත පිහිටා ලැබී ඇති අවකාශයත්, ඇති වී ඇති අධිනිෂ්චිත මොහොත යන දෙක තුලින් ඉදිරියට ගමන් කිරීම දේශපාලනිකව ඇති සමාජ වාසිය කුමක් දැයි සිතිය යුතුය.
වාමාංශික ආස්ථානයේ සිට මාක්ස්වාදය යන්න කුමක්දැයි යන පැනයට ඇති පිළිතුර වන්නේ මාක්ස්වාදය යනු ඓතිහාසික භෞතිකවාදයයි. එනම් දයලෙක්තික භෞතිකවාදයයි. එය වනාහී මනෝරාජික කතන්දරයක් නොව පවත්නා තත්වයත් ඓතිහාසික තත්ත්වයන් ද අනුව සමාජයේ ඇති වන චලනය තේරුම් ගැනීමයි. සමාජ දයලෙක්තිකයේ පෙරටුගාමී පදනම් වන්නේ වියුක්ත තත්ත්වයන් තුල නොවන අතර එයට පාට පක්ෂ හා පුද්ගලයින් බලපානු ලබන්නේ මහා ආඛ්‍යානවල දෘෂ්ටිවාදයන් අනුවය. පීඩිතයන්ගේ නිදහස උදෙසා වන සටනක් වමට ඇත්නම් එම පීඩිතයන් දිනාගැනීම හා විඥ්ඥාතගත කිරීමට නිල් කොළ වර්ණයෙන් බෙදා දැක්විය නොහැකි අතර එහි ඓන්ද්‍රීය සහභාගී කරුවන් වීමෙන් පමණක් අනාගතයේ අරගලය මුවහත් කරගත හැකිය. වාමාංශික නොවුන ද ජාතික දේශපාලනයේ නාඩිය අල්ලා ගත බල සම්බන්න කුඩා දේශපාලන ප්‍රවාහය බවට ජාතික හෙළ උරුමයට හැකියාව ඇති වී ඇත්තේ චම්පික- රතන දේශපාලනික වශයෙන් මහාමොළ කරුවන් වීමෙනි. පොදු වික්ෂය ජයගත්තේ උවද පරාජය වූයේ වුවද අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයේ වාසිය අත්පත්වන්නේ ඔවුන්ට වන අතර ජාතික වශයෙන් ඒ හා සමාන ප්‍රවණතාවක් ඇති ජවිපය ද ඇත්තේ චම්පික- රතන අනාගතයේ පිටු පිසිනි.
එම නිසා මෙම ලිපියේ ප්‍රධාන අවධානය යොමු කිරීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ පොදු විපක්ෂයේ එක් පාර්ශවකරුවකු වන ජාතික හෙළ උරුමය හා පොදු විපක්ෂයට එළියෙ සිටින අනෙක් බලවේග වන ජනතා විමුක්තිපෙරමුණ ,පොදු වම, ද්‍රවිඪ ජාතික සන්ධානය හා  එපිට බලවේග යන සියල්ල අධිනිෂ්චිත දයලෙක්තිකයේ පාර්ශව කරුවෝ වන්නේ කෙසේ ද යන්නය. ලිපියේ දීර්ඝත්වය සලකමින් පසුවට කල්තබමි.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්- Udaya R. Tennakoon

Monday, December 8, 2014

ජනාධිපතිවරණය- ඇත, නැත සහ ඇතනැත


“මේ යුගයේ දී දේශපාලනය යනු බොර තෙල්ය. පිරිපහදු කරමින් සුපරි ඉන්ධන තෝරා බේරා ගත යුතුය. දැන් අප සිටිනුයේ බොර තෙල් වලකය. උත්තර ඇති සහ නැති අයද කරනුයේ දේශපාලනය නම්,මේ බොර තෙල් වළෙන්ම තමන් අපේක්ෂා කරන ඉන්ධන සොයා ගත යුතුය. මන්ද ජනයා ඇත්තේ මෙම වළෙහිය.,,

එවැනි මොහොතක් තුල උණුසුම්ව දිගහැරෙන රාජපක්ෂව පරාජය කිරීමේ දේශපාලනික සිනාරියෝව පිළිබඳ අදහස කුමක් දැයි මම මගෙන් අසන කල මට උත්තර තුනක් ඇත. 

පළමු වැන්න ඇත, දෙවැන්න නැත. තුන්වැන්න ඇත නැත.  

මෙම ප්‍රවාද තුන විශ්ලේෂණය කර ගන්නේ නම්,   ඇත යන්න තේරුම් ගන්නේ කෙසේ ද?
උත්තරයක් ඇත- යන්නෙන් අදහස් වන්නේ රාජපක්ෂ පරාජය කිරීම සඳහා විපක්ෂයට විකල්ප බලයක් ඇත යන්නය.එම උත්තරය මගේ උත්තරය නොවුන ද දේශපාලනයේ දී, අනෙකා විසින් ලබාදෙන උත්තරය ද උත්තරයක් වන නිසාම එය මග හැරිය නොහැකිය.පෙළ ගැසී ඇති සාධක හා විභවයන් අනුව මෙම පොදු අපේක්ෂක පෙරමුණට රාජපක්ෂව පරාජය කිරීමේ ශක්‍යතාවක් ඇති බව පෙන්නුම් කරමින් ඇත. ඒ අනුව ලංකා දේශපාලන සිතියම කිසියම් විතැන්වීමකට ගමන් කරනු ඇත. එය කෙසේ සිදු වේද යන්න පිළිබඳ තක්සේරුවක් කළ නොහැකි උවත්, රාජපක්ෂ පවුල් පාලනය හා වංචා කාරී දේශප්‍රෙමීත්වය ද, එක් පවුලක් හා අත්‍යන්ත සහකරුවන් විසින් බහුතර ප්‍රමාණයක් නහුතෙට කොල්ලකන හොරකම් මාදිලිය පැහැදිලි ලෙසම වෙනස් වනු ඇත. අධිරාජ්‍යවාදය පිළිබඳව හා බටහිර බිල්ලා පිළිබඳ ගොඩනංවා ඇති මිථ්‍යා මතික චංචනික චිත්‍රය යම් පමණකට වෙනස් වනු ඇත. තවත් බොහෝ දෑ සිදුවිය හැකිය. එබැවින් පොදු අපේක්ෂකයා ජයග්‍රහණය කළ හොත්, මෙතෙක් පැවැති සමාජයට වඩා වෙනස්, වෙනත් සමාජ ක්‍රමයකට නුදුරු දිනයක විතැන්වීම නොවැලැක්විය හැකිය.

එය මෙතෙක් පැවැති 1956, 1977, 1994, 2005 යන දේශපාලන වෙනස් කම් හා සැසඳීම ද කළ නොහැකි වනු අතර 2014 ද ඉතිහාසයට එකතු වනු ඇත්තේ වෙනස් වීමේ ආරම්භක ලක්ෂයක් සනිටුහන් කරමින්ය. මෙම විතැන්වීම විග්‍රහකර ගැනීමට ඉතිහාසේ මූලාශ හවුල් කර ගතහොත් හැම අතින්ම වඩාත් හොඳට ගැලපෙන සංසන්දනය හමුවන්නේ ලංකා ඉතිහාසයේ දහවැනි සියවසයේ දීය. එබැවින් ලංකා ඉතිහාසයේ පැරණි යුගයේ රජරට පාලනය අවසාන වීමට හේතු විග්‍රහකර ඇති අයුරු මෙම සිනාරියෝව තුල දී සිහිගන්වන බැවින්, අතීත  තත්තවයන්ගේ සමහර කොටස් වල සමාන බව පෙන්වීමට පහත කොටස උපුටා දක්වනු කැමැත්තෙමි.

... පස්වන මහින්ද රජු ආදී අතිදුර්වල අතිශය අකාර්‍යක්ෂම නරපතීන්  කිහිප දෙනෙකු පහළ වීම නිසා පරිපාලනය ද පිරිහී තිබුණේය. විදේශිකයන් කිහිප දෙනෙකු ඇතුළු  නිලධරයෝත් කුලීනයෝත් බල මදයෙන් උදන් වී හිතුවක්කාරකම් කළහ... මේ හේතු නිසා මේ යුගයේ සමහර රජවරු පොලොන්නරුවට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූහ. ඒ වනාහි ඔවුන්ට රාජ සාභාවේ බලපෑමෙන් නිදහස්ව සිටිය හැකි විමය..... අනුරාධපුරය ඔවුන් අතට වැටුනේ ඉදී තිබුණු ඵලයක් මෙනි. ( ලංකා විශ්ව විද්‍යලයේ ලංකා ඉතිහාසය 323 පිටුව)

 අතීත උපුටා දැක්වීම රාජපක්ෂ පාලනයට ආදේශ කර අර්ථකතනය කරන්නේ නම් කිව හැකි වන්නේ  රාජපක්ෂ පවුල් පාලනය විසින් ඉදවනු ලැබූ ඵලය මෙම නව පෙරමුණ අතට වැටෙන්නට නියමිතය. මාධ්‍ය හා ජනතාව විසින් සොලවනු ලබන පවුල් ගස වැවෙනු ඇත්තේ බොහෝ දෑ ද විනාශකරගෙනය. එබැවින්  ඇත යන උත්තරය එය වන්නේය. එහෙත් අමතක නොකළ යුතු වන්නේ එම උරුමය වනාහී “ එය ඉදුණු එහෙත් කුණු වී ඇති,, ඵලයක් බවය. එනිසා විතැන් වන සමාජ ක්‍රමයට හිමි වන මෙම ඵලය වනාහි වැලලිය යුතු කුණපයක් මිසක අනුභව කළයුත්තක් නොවන්නේය. එහෙත් කුණප ඵලයේ බීජ නැවත හට ගැනීමට ඉඩකඩ පවැතීම සිදුවන සිද්ධිදාමයන්ගෙන් පෙනී යන අතර එය කොතෙක් දුරට වෙනස් වේ දැයි සිතිය නොහැකිය.

  උත්තරයක් නැත.

මෙම පොදු විපාක්ෂික සමාජ වෙනස තුලින් විශාල අවකාශයක් විවර වීම ද නොවැලැක්විය හැකිය.එනිසාම මෙම තත්තවය අලුත් ප්‍රතිවිරෝධතාවන් නිර්මාණය කිරීමට ඉඩකඩ සලසනා දයලෙක්තිකයක් වනු ඇත. ලංකාවේ විකල්ප යැයි සිතන දේශපාලනයන්ට නව පරිකල්පනයන් අවධි කිරීමට අවකාශය සලසන කාලයක් වනු ඇත. එය එසේ වන්නේ, කියන තරමටම සමෘද්ධිය පහල වීමට තරම් විභවයන් ලංකා දේශපාලන සංස්කෘතිය තුල පරිණාමය වී නොමැති කම නිසාය. පැවැති හා පවතින ගැටුමට වඩා වෙනස් මාදිලියක ගැටුම් නිර්මාණය වනු ඇත.  මහ ජාතියේ දෘෂ්ටිවාදයම ආධිපත්‍ය දරමින් ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය වෙනත් ආකාරයකට අමතක කර අතහැර යාම නිසා එම ප්‍රශ්නය නැවත නැවතත් ප්‍රධාන භූමිකාවක් වීම ද නොවැලැක් විය හැකිය. එය විධායකය හෝ අධිකරණය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය හෝ පිළිබඳවම කාරණයක් නොවන අතර එය දෘෂ්ටිවාදීමය කාරණයක් වන බැවින් උතුරු දකුණු ධ්‍රැවීය වීම වෙනත් මාදිලින්ගෙන් සැදුම්ලත් යාන්ත්‍රණයන් විසින් ඉදිරියට යනු ඇත. එය 13 වන සංශෝධනය බලාත්මක කිරීමෙන් ඔබ්බට ඇති මනුෂ්‍යත්වය පිළිබඳ කාරණාවක් විනා තාක්ෂණික මෙවලමක් නොවන්නකි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කාරණයේ ගැඹුරු අර්ථය පැන නගින්නේ මෙතැනදී ය. පවුල් පාලනය, සූරා කෑම හා ධන කොල්ලයේ බල ව්‍යුහයන් විතැන් වීමක් මිසක අහෝසි වීමක් සිදු නොවනු ඇත. අවම වශයෙන් රාජපක්ෂ පවුල හා ඥාති හිත මිත්‍රාදීන් ද ඇතුලු මහා පරිමාන දූෂිතයන්ට බුදු දහමේ කර්ම ක්‍රමවේදයන්ට අනුව අහොසි කළ නොහැකි පව් ලෙස සලකා බලන්නාක් මෙන් දඬුවම් දිය හැකි අධිකරණයක් මෙම නව ආණ්ඩුවට උවද කළ හැකි දැයි සිතීම අපහසුය. එය කළ නොහැකි වන්නේ එක් අතකින් ඔවුන් ද්‍රෙහීන්, හොරුන් තක්කඩින් වන විට තවත් අතෙකින් වීරයයන් බවට පත්ව අනුකම්පාව හිමිවීමේ බෞද්ධ දෘෂ්ටි සංකීරණය සිංහලයාට හිමිවී තිබීමය.

ලංකාවේ දේශපාලනය කිරීම ගැනත් දේශපලනය ගැන සිතීම පිළිබඳවත් නැවත සිතිය යුතු බැවින් පවත්නා තත්වයට  උත්තර ඇත සහ නැත. උත්තර නැති වීමට හේතුව වන්නේ සිදුවන දෑ විසින් තමා තුලටම කඩා වැටෙන උලක්පාතයන් නිසාවෙනි. ඉන් එකක් වන්නේ දේශපාලන සදාචාරය පිළිබඳ කාරණවය. අනෙක නම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කාරණාවය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව හැමෝම කතා කරන අතර, හැමෝටම අදහසක් ඇත. එහෙත් මහා සමාජයේ ආධිපත්‍ය දරණ මතවාදය විසින් තීරණය කරන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න කුමක් ද හා රාජපක්ෂ පාලනයේ හා එළඹිය හැකි යැයි උපකල්පනය කරන පාලනයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න කුමක් ද හා එහි වෙනස සලකුණු කළ හැක්කේ  කෙසේ ද යන්න තරමක ගැටලුවකි. පවතින පාලනයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මෑත ඉතිහාසයේ භෞතික කාරණා මත පිහිටමින් තේරුම් ගනිද්දී, අනාගත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තේරුම් ගත හැකි නිර්ණායකයන් වන්නේ සැබැවින්ම බහුතර ජනයා නොව, ඔවුන්ව නියෝජනය කරනු ලබන ඊනියා නියෝජිතයන් ය. ඒ අනුව පොදු සන්ධානය නියෝජනය කරන පක්ෂ, කණ්ඩායම් හා පුද්ගලයන් වෙනස්ව හඳුනාගත හැකි වන්නේ කුමන නිර්ණායකයකින් ද යන ගැටලුව ඇති වී තිබෙන තත්ත්වය විසින් දවසින් දවස සංකීර්ණ කරනු ඇත.නව සන්ධානය පොරොන්දු වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ද රාජපක්ෂට වඩා වෙනස් වනු ඇත. එහෙත් එම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රාජපක්ෂ මාදිලිය නොවුනට දෘෂ්ටිමය අතින් වෙනස් වන සීමාව කොහේ දැයි පැහැදිලි නැත.

ලංකා දේශපාලනයේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රීය ඉරනම තීරණය කිරීමේ ප්‍රමුක සාධකය තවමත් ඇත්තේ ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය යන්න ගැන නව තත්ත්වයට  ගැඹුරු වැටහීමක් නැත. ඒ සඳහා ලෝක දැක්මක් නොමැත.  සමාජයක් ලෙස, මිනිසුන් ලෙස අප හට සිදු වූ වැරදි හඳුනා ගනු ලබන්නේ අපරාධකරුවන් වීරත්වයට නංවමින්ය. ස්වං විවේචනයන් යන්න පිට පොත්ත සහිත අර්ථ විරහිත කුහරයක්ය. ද්‍රෙහියා හා වීරයා නිර්මාණය වීමේ දෘෂ්ටිමය පදනම වෙනස් කිරීම පිණිස උචිත භාෂාවක් නැත. ලාංකික වම යැයි සංඥාවී ඇති කොටසට මෙහි වගකීම අන් අයට ද වඩා බැරූරුම්ව ඇතත්, ඔවුන්ගේ ලෝක දෘෂ්ටිය ද යොමුව ඇත්තේ මහ ජාතික දෘෂ්ටිය පදනම්වය

එසේම පොදු සන්ධානයේ ප්‍රකාශකයින් යුක්තියක් සාධාරණත්වයක් පිළිබඳ කතා කරන අතර සිදු වූ මහා විනාශකාරී යුද්ධයේ සාපරාධි බව තුල ඇති අයුක්තිය හා අසාධාරණත්වය අමතක වන්නට හේතුව කුමක් ද යන කාරණයය. එය වනාහී අධිපති සිංහල දෘෂ්ටිවාදයට ඇති තිගැස්මය. මේ නිසාම රාජ පක්ෂ විරෝධීන්ට රාජපක්ෂව ආරක්ෂා කිරීමට සිදුව ඇත.  හෙළ උරුමය වැනි පක්ෂ සමඟ එළැඹෙන ගිවිසුම් තුලින් ද එය සපත කිරීම පිණිස හා එය ශක්තිමත් කිරීමට සිංහල රාජ්‍ය දෘෂ්ටිවාදය  රාජපක්ෂ පාලනයේ සිට පාත්‍රා ධාතුව රැගෙන පොදු  අපේක්ෂකයා දක්වා වැඩම කරවා ඇත. එක අතකින් එය චන්ද ව්‍යාපාරය සඳහා කරන උපක්‍රමයක්  යැයි එම යාන්ත්‍රණය තුල සිටින ප්‍රගතිශීලීන් විසින් පැවසුවද, එය එසේ හිතන තරමට වඩා සංකීරණත්වයකි. අනෙක් අතට එය හෘද සාක්ෂිය පිළිබඳ කාරණාවක්ය. පොදු අපේක්ෂක සංධානය තුල නියෝජය වන බලවත් බහුතරය ජාතීන්ගේ ප්‍රශ්නය හා යුද්ධය සම්බන්ධ ආස්ථානයෙන් වෙනසක් පෙන්නුම් කරන්නේ නැත‍. එසේම එතැනදී මනුෂ්‍යත්වය, යුක්තිය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන සංකල්ප කෙලෙසා ගත් පාරාජිකා කරගත් හෘද සාක්ෂිය අහිමි වූවන්ය. ඔවුනට අංශක එකසිය අසූවක් හෝ අනූවකටවත් තම හෘද සාක්ෂිය කැරකවිය නොහැකි වන්නේය. අලුතින් බිහිවන්නේ ද නව අකාරයක නලීන් ද සිල්වාගේ අවතාරය හොල්මන් කරන සිංහල ආණ්ඩුවක් මිසක බහුත්ව ප්‍රජාතන්ත්‍රීය රාජ්‍යයක් නොවනු ඇත. එය මැනිය යුත්තේ ජනතාවගේ ඡන්ද පදනම හෝ අනුපාතයෙන් නොව, රටට ඇති දෘෂ්ටිය, දර්ශනය හා ලෝක දැක්මට  අනුවය. මෙම නව පෙරමුණු ව්‍යුහය ද කැරකෙනු ලබන්නේ පරන තැනමය. ඔවුන් පමණක් නොව වාමාංශික නියෝජිතයින් ද එසේමය. මේ නිසා මෙම වෙනස් වීමකට හෝ පවතින රාජපක්ෂ පාලනයටම ඉඩ කඩත් ඇති මෙම කාලයේ දී  එක කොටසක් මෙසේ සිතනු ඇත.

“මහින්දම බලයේ හිටියත් අපිට මොක ද ,,

මෙය වනාහි ආගන්තුකයින්ගේ, පිටස්කරයින්ගේ සිතිවිල්ලය. ඔවුහු බලය සඳහා උදව් කරන්නෝ නොවන්නාහුය. එම නිසාම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පුනරුච්ඡාරණය කරන හැම දෙනා වටහා ගත යුතු දෙයක් වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නියම අර්ථය ලැබෙන්නේ පිටස්තරයන්ගේ දායකත්වය හා පිටස්තරයන් ඇතුලු වන්නේ කුමන ප්‍රමාණකටද යන කාරණය විසිනි. මෙය ක්ෂුද්‍ර දේශපාලයේ සිට මහේසාඛ්‍ය දේශපාලනයට ද පොදු කාරනාවක්ය. අමතක කරනු ඇත්තේ ද මෙයමය. එනිසා ජනාධිපතිවරණය පිණිස සැකසෙන ලංකා දේශපාන චිත්‍රයේ එක පින්සලක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වන්නේ නම් පහත උපුටනය සටහන් කරනු ලැබීමට කැමැති වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කතා කරන්නන්ට තවදුරටත් සිතීමටය.
Democracy is always about living with strangers under a law that is therefore alien (because it is the mongrel product of political action- often gone awry- taken with and among strangers). Even at its very best, or especially so, democracy is about being mobilized into action periodically with and on behalf of people who are surely opaque to us and often unknown to us.” (Honig 2001, 39)
(Honig Bonnie. 2001. Democracy and the Foreigner, Princeton University press and Oxford)

 උත්තරයක් ඇත නැත

ලංකා දේශපාලන සංදර්භයේ දී ඇත නැත යන්න කලපුවක ඇති වතුර මෙන්ය. සමස්ථ ජනයා කලපුවක ලුණු මිශ්‍ර වතුර පානය කළ වුන්ය. මෙහිදී ශුද්ධවන්තයින් කිසිවෙකු සිටී නම් ඇත නැත ප්‍රවාදයන් තුල කැළැතීමට ලක්ව දේශපානයෙන් අනාථ වූවන්ය. එය මහින්දටද, රනිල්ටද විපක්ෂයටද පොදු අපේක්ෂකටද ඇතුලු සැම දෙනාටද, නිෂ්ක්‍රීය කතිකාවේ සිටින්නන්ටද ඇතුලු අප සැමට පොදුය. ඇත යනුවෙන් පෙනී සිට නැති වීම ද, නැත යනුවෙන් පෙනී සට නැති වීමද ඇත නැත යන දෙකෙහිද පිළිතුර නැත යන්න වන කල තෝරා ගත යුත්තේ කුමක් දැයි යන්නට අප හැමට උත්තර ඇත. මාදිලි තුනක උත්තර තුනෙහි නිෂේධ අගයක් අඩංගු වුවද නිෂේධනයේ සහවාදී සුසමාදර්ශය තීරණය කරනු ඇත්තේ ද බලය විසිනි. එම බලය ඇත්තේ කාහටද. මහින්දට ද මෛත්‍රීට ද අනෙක් අයට ද නැති නම් හැමොම වමාරා වදාරන ජනතාවට ද.
වැඩවසම් ක්‍රමයට පැවැති ආයු කාලයද ධනපති ක්‍රමයට පැවැතිය හැකි ආයු කාලය ද, ඒකිධිපතීන්ගේ ඉතිහාස පාඩම්වල ඇති ආයු කාලයන් ද බලන විට මහින්දට තවත් ආයු ඇතැයි සිතීම අරුමයක් විය යුතු නැතැත් ආයූ කාලය නිමා කළ හොත් ජනතාව ගැන පුදුම විය හැකිය.

උදය ආර්. තෙන්නකෝන්